‘Enkele jaren na aankomst in Batavia [1920] begon ik met schilderen, voornamelijk straattaferelen’ schreef Dolf Breetvelt in zijn autobiografie. Ook in tekeningen en houtsneden gaf hij Indische onderwerpen realistisch weer. Op tentoonstellingen oogstte hij vooral lof met portrettekeningen. Op verlof in Europa stelde hij zich van de moderne kunst op de hoogte in de musea. Terug in Indië bleek zijn manier van schilderen erdoor beïnvloed. Het landschap werd vereenvoudigd weergegeven (constructivisme) en met fantastische elementen opgetuigd (surrealisme). Slechts een enkeling in Indië kon deze vernieuwende tendensen waarderen. Als tekenleraar hoefde Breetvelt van zijn kunst niet te leven; hij sloot dan ook geen compromissen in zijn kunstopvatting. In 1937 ging hij met vervroegd pensioen terug naar Nederland. Op de terugreis gaf hij zijn indrukken van het exotische in Japan en Indochina vooral in aquarellen weer.

In de oorlog werd zijn stijl realistischer. Na de oorlog sloeg Dolf Breetvelt onder invloed van Braque nieuwe wegen in, waarbij de vormen geabstraheerd werden. Op de tentoonstelling Vogelvlucht (1949 in het Stedelijk Museum Amsterdam) was Breetvelt vertegenwoordigd met kleurrijke gouaches, waarbij het Nederlandse landschap van bovenaf gezien (in vogelvlucht dus) nog te herkennen was. Maar al het volgende jaar hing zijn werk op de expositie Nieuwe stromingen in de beeldende kunst (ook in het Stedelijk, 1950) bij de abstract-werkenden, naast Karel Appel en de andere experimentelen van de COBRA-groep. Eerst waren de contouren in zijn abstracte olieverfschilderijen en aquarellen sterk aangezet, maar in het latere werk gunde hij zich steeds meer vrijheid.